Niz omiljenih marijanskih praznika danas nastavljamo Malom Gospom, spomendanom rođenja Blažene Djevice Marije, koju je Bog izabrao od svih ljudi na zemlji i poverio joj čast i zadatak da rodi samoga Boga. Začeta bez istočnog greha, Marija je u potpunoj poniznosti vršila volju Božiju, svesna veličine dara kojim je obdarena, kao i odgovornosti koja joj je poverena. Ovaj praznik je počeo da se slavi u Jerusalimu u 5. veku. Tada je podignuta crkva u čast Svete Ane, Marije majke, na mestu gde je, po predanju, stajala Marijina rodna kuća. Kao spomen na ovu posvetu, razvio se praznik Male Gospe: prvo na hrišćanskom Istoku, a od 7. veka i na Zapadu.
Sa Marijinim rođenjem počinje da se ostvaruje Božiji spasonosni plan, koji je objavljen već na prvim stranicama Svetog Pisma (Post 3,15).Na to će podsećati i proroci: (Iz 7,14 i Mih 5,2). U Mariji Crkva vidi zoru novog vremena, a Sveti Pavao će reći „punoću vremena“. Kroz nju će doći „Mlado sunce s visine“. U njoj će se uteloviti Reč Božija, a utelovljenjem počinje istorija spasenja.
Devojčica Marija je živela u Nazaretu sa roditeljima Joakimom i Anom. Kada je postala devojka, Marija se verila za Josipa, zanatliju iz Nazareta, koji je, kao i Marija, poticao iz Davidove loze.Iznenada joj je došao anđeo Gabrijel i i objavio joj da će roditi sina Božijeg. Josip je hteo da otpusti svoju trudnu verenicu, ali mu se javio anđeo i objasnio čudo koje se dogodilo Mariji – ona je od Duha Svetoga začela Sina Božijeg – obećanog Spasitelja sveta. Marija i Josip su podigli Isusa. Kada je odrastao, majka Marija Ga je nagovorila da učini svoje prvo čudo. Zato Mariju zazivamo u svojim potrebama kao našu najveću zagovornicu. Sa velikim bolom je doživela smrt svog sina. Sa apostolima je dočekala dolazak Duha Svetoga, zbog čega je nazivamo Majkom Crkve. Prema predanju, Jerusalim i Efes pominju se kao mesto Marijine smrti. Posle smrti, Marija je dušom i telom uznesena na Nebo (praznik Velike Gospe). Bog ju je postavio iznad svih anđela i svetaca pa je nazivamo i Nebeskom Kraljicom.
Govor o Mariji se već nalazi u Starom zavetu. Mariju kao roditeljku najavio je prorok Izaija kada je govorio o znaku Emanuela : „Evo, djevica će zatrudneti i rodiće sina, i daće mu ime Emanuel!“ Sledi ga prorok Mihej, koji govori o slavi i nevolji doma Davidovog: „Zato će ih Jehova ostaviti dok ne rodi ona koja ima da rodi!“
Mariju su prorekle i žene koje su tugovale za svojom decom, kao što su Agara, Resfa i Noemi.Upućivale su na Marijinu bol koju će kao Majka pretrpeti, kojoj će mač bola probosti srce zbog njenog Sina.Simboli Marije i Nojeve barke, gorućeg grma, Aronovog štapa i Gedeonovog runa figurativno su korišćeni u Starom zavetu. U Novom zavetu o Marijinom životu najviše saznajemo u Jevanđelju po svetom Luki, iako su ti izveštaji veoma kratki. A Drugi vatikanski sabor uči:„Sa Marijom, uzvišenom kćerkom Sionskom, posle dugog čekanja na obećanje, navršavaju se vremena i uspostavlja nova ekonomija spasenja, kada je Sin Božiji uzeo od nje ljudsku prirodu, da otajstvima svog tela oslobodi čoveka od greha“. Svoje bogoslužje na današnji dan Crkva je ovako sažela u popričesnoj molitvi: „Klicala, Gospodine tvoja Crkva, okrepljena otajstvima i obradovana Rođenjem blažene Marije Djevice, koja svemu svetu beše nada i zora spasenja!“
Uz Malu Gospu veže se ime Marija, pa čestitamo imendan svima koje nose ovo biblijsko ime. Kao zanimljivost ističemo da je ime Marija vekovima bilo retko. U prvim vekovima hrišćanstva vernici nisu davali ovo ime deci iz poštovanja prema Isusovoj majci. U srednjem veku, kada su stvorene mnoge marijanske pobožnosti, ime su dobijale osobe kraljevskog i plemićkog staleža. Tek od 15. veka ime se raširilo u svim društvenim slojevima
