Rođen je u Nisibi (Mesopotamija) u hrišćanskoj porodici oko 306. godine. Odrastao je pod budnim okom biskupa Jakova (303-338) sa kojim je osnovao teološku školu u Nisibi. Postavši đakon, Efrem je postao glavni animator za vreme svojih naslednika. Kada je Nisiba morala da pripadne Persijancima 363. godine (smrt Julijana otpadnika), Efrem je morao da napusti grad i preseli se u Edesu, gde je do svoje smrti (373) nastavio svoj teološki rad kao pisac, polemičar, učitelj, egzeget, propovednik i religiozni pesnik. U Edesi je bio na čelu poznate teološke škole koja se zvala Persijska. Mnogi su mislili da je monah ili anahoret, ali on je jednostavno bio punopravni član hrišćanske zajednice, odnosno njene elite, pošto je svoj život posvetio Hristu u uzdržanju i devičanstvu.
Efrem je verovatno najpoznatiji od sirijskih otaca i najveći pesnik patrističkog perioda. Efremovo delo, u suštini poetično, odražava aramejsko i mesopotamsko hrišćanstvo, koje je prilično arhaično u poređenju sa hrišćanstvom njegovih savremenika (npr. Kapadokijaca). Nišibijski učitelj je privilegovani svedok primitivne persijske crkve koja je živela na marginama grčke kulture, čiji jezik Efrem nije ni poznavao. S druge strane, odbacio je racionalizam, koji je bio prerogativ jeretika, „radoznalih“, protiv kojih se neprestano borio (Bardesane, Markion, Mani, Arijevci).
Kao i svi očevi koji su pisali na sirijskom, Efrem je ostao gotovo nepoznat na Zapadu sve do 18. veka, kada se u Rimu pojavilo prvo štampano izdanje njegovih spisa na sirijskom (1737). Ali čim je Katolička crkva podigla Efrema na čast učitelja Crkve, počelo je intenzivno izdavaštvo na latinskom Zapadu. Na Istoku je, međutim, bio veoma poznat, i naširoko je proučavan i prevođen na druge jezike. Njegovi spisi su imali snažan uticaj na slovenski svet.
Izvor. Vjera I djela