Danas proslavljamo Svetog Anselma, nadbiskupa kenterberijskog, velikog teologa, reformatora i crkvenog učitelja.
Anselmo je rođen 1033. ili 1034. godine u plemićkoj porodici u Aosti, današnjoj Italiji, koja je tada bila deo Kraljevine Burgundije. Hteo je da bude redovnik, ali mu otac nije dozvolio. Napustio je roditeljski dom i tri godine lutao po Burgundiji i Francuskoj. Sa dvadeset sedam godina konačno je ušao u benediktinsku opatiju Bec u Normandiji. Posle petnaest godina redovničkog života, subraća su ga izabrala za opata. Pod njegovom upravom Bec je postao centar učenja u tadašnjoj Evropi. Tokom uprave opatijom, Anselmo je napisao mnoga teološka dela. Godine 1093. postavljen je za kenterberijskog nadbiskupa i primasa Engleske. To ga je stavilo u centar borbe između pape i engleskog kralja, koji su se borili za kontrolu nad Engleskom crkvom. Anselmo je bio čvrst pristalica papstva i gregorijanske reforme. Zbog ovoga ga je kralj dva puta proterao iz Engleske. Kao nadbiskup, Anselmo je sproveo brojne reforme, obnovio Kenterberijsku katedralu i, uprkos svom visokom položaju, živeo punim redovničkim životom. U stalnom sukobu sa engleskim kraljevima koji su želeli da ograniče prava Crkve, Anselmo je na kraju, posle mnogih nevolja i progona, izašao kao pobednik.
Anzemo je preminuo na Veliku sredu, 21. aprila 1109. Njegovo telo je preneto u Kenterberijsku katedralu i sahranjeno kod oltara Presvetog Trojstva, ali je tokom rekonstrukcije preneto na drugo mesto i izgubljeno. Anselmo je bio izuzetno plodan teolog i teološki pisac. Smatra se ocem sholastike. U svojim delima skladno je pomirio filozofiju i teologiju. Neka od njegovih najpoznatijih dela su: Monologion, Proslogion, O slobodi volje, Zašto je Bog postao čovek, i mnoga, mnoga druga. Sačuvano je oko pet stotina njegovih pisama. Čini se da Anselmo nikada nije bio formalno kanonizovan. Njegov kult je odobrio papa Aleksandar VI a papa Kliment XI. proglasio ga je za naučitelja Crkve. Rimski papski univerzitet Anselmianum, koji vode benediktinci, nazvan je po njemu, kao i njihova generalna kuća u Rimu. U ikonografiji se obično prikazuje sa lađom, što predstavlja duhovnu nezavisnost Crkve.